Dat lees je goed, ik ben alweer even zwanger, van de tweede! Hiep hiep hoera!!! Daar ga ik even een update over schrijven. En omdat ik via mijn telefoon weer deze blog aan het tikken ben, zit er wederom geen “Lees Meer” tag in omdat die simpelweg er niet bij staat, dus een heel verhaal op de pagina, haha.
Eind november, begin december werd ik maar niet ongesteld. Raar, want ik ben altijd heel precies ongesteld. Nouja dat zal wel komen, dacht ik. Uiteindelijk was ik een week overtijd en besloot dan toch even een test te halen. En omdat Clearblue bij mijn eerste zwangerschap heel secuur en snel was, heb ik die maar gelijk meegenomen. Ik was wel toe aan zekerheid. De testen hebben daarna nog drie dagen verstopt gelegen in de kast. Op 7 december heb ik dus de sprong gedaan en op de vroege ochtend een test gedaan. Man wat was ik nerveus.. Maar toen kwam het antwoord, wat ik ergens diep van binnen toch al wel wist. Ik ben zwanger! En volgens de test 3+! Dat betekend dus ruim +/- 5 weken. Ik heb mijn vriend gelijk verteld over de test en die was zelf ook nog wat flabbergasted. Ik zelf ook maar dat maakte niet uit. Even laten bezinken en het kwam vanzelf wel goed.
Help! Misselijk!
En wat ik ook bij mijn eerste zwangerschap had, had ik nu dus weer. Ik was behoorlijk misselijk en het overgeven kwam op gang. Het was ook in de wintermaanden dus het was ook wel gevoelig voor verkoudheid. Ondertussen had ik veel pepermunt ingeslagen want ik wist dat dat mijn redmiddel was. Pepermunt in mijn jaszak, pepermunt in mijn tas, pepermunt in de woonkamer, pepermunt op mijn nachtkastje. En echt hoor, dat is mijn redmiddel geweest tegen overgeven. Oja, en een glas water.
Ondertussen moest ik wel een verloskundige gaan zoeken in Oosterhout. Moeilijk want had liever gewoon dezelfde als bij mijn eerste. Ik had alleen niet de zin en tijd om voor 5 minuten binnen zitten op en neer te gaan naar Breda. Dus moest ik in Oosterhout iets gaan zoeken. Tot mijn grote verbazing maar 1 (!) verloskundige in de hele stad. Ach, dat geeft ook niks, liever dit dan steeds naar Breda op en neer. Zo gezegd zo gedaan een afspraak gemaakt en pas begin januari konden we terecht. Nog geen echo helaas want hier in de regio hebben ze het zo gepresteerd dat je voor elke echo een aparte afspraak moet maken in het ziekenhuis.
Vreselijk!
Nouja, goed. De afspraak stond dus begin januari, fris in het nieuwe jaar. Ik was zo gespannen als wat en hoopte dat alles goed zou zijn. Ook hoopte ik misschien al een hartje te horen maar dat deden ze nog niet. Waarom, geen idee maar het zal wel goed zijn. Ze schatte me rond de 7 weken, maarja zonder echo lastig in te schatten. Alles was in orde en kreeg nog een formulier voor mijn suiker etc te meten. Dit keer was het twee keer prikken en ik kon gaan. Lekker!
Ik oest nog wel even een afspraak maken in het Amphia ziekenhuis om een echo te laten maken of alles intact is etc. De eerste echo, wauw ik was echt nerveus, alweer! Van te voren moest ik nog wel werken. Maakte niks uit want het ziekenhuis in oosterhout ligt vlakbij mijn werk en ook best dichtbij ons huis. Maar toen kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. Kak, nee, ze gaan het afzeggen…. Ze belden uiteindelijk om te vragen of ik naar Breda kon komen ipv Oosterhout omdat de echoscopiste ziek was geworden. Kan gebeuren, geeft niks. Rond etenstijd hebben we Lynn met een vage smoes gedropt bij mijn schoonouders. De afspraak liep ook nog eens bijna een uur uit, dus dat was iets minder. Maar uiteindelijk lag ik daar, op de lange bekende tafel, onder een tvscherm. Ik kreeg de koude gel op mijn buik en ze ging zoeken. Tadaaaaaa, daar was ons kleine spruitje! Het bewoog al wel lekker, en het was echt een garnaaltje. Oh man wat was ik opgelucht toen ze zei dat alles goed was. Ze schatte me nu rond de 9 weken na alle metingen. Ik kreeg slechts 1 fotootje mee (wat ik niet gewend was want normaal 6/7 foto’s).
De dagen erna was ik nog steeds wel erg misselijk en een paar keer overgeven. Dat nam ik voor lief, dat hoort er nou eenmaal bij. Voor de rest ook wel erg moe dus als Lynn op bed lag ging ik ook even liggen. Echt een opluchting! Enkele weken verder had ik weer een afspraak bij de verloskundige en dat was wederom 5/10 minuutjes binnenzitten en ik was klaar. Ditmaal wel alleen met Lynn want mijn vriend kon geen vrij krijgen. Waar we beiden wel van baalden. Alles was in orde en heb het hartje ook mogen luisteren. Mijn bloed was in orde en mijn suiker was okk prima. Alle waardes waren zoals het hoorde en daar was ik blij mee. Een goede start dus. Dat is waar ik op had gehoopt! Ook hadden wij nog een afspraak gemaakt voor de termijnecho. Pas dan zouden wij defitiniet mijn uitgerekende datum horen. Ditmaal wel in Oosterhout, haha. In de middag stond deze gepland en het was er heerlijk rustig. In Breda is het altijd zo’n immense drukte en dat valt hier echt mee. Wij kwamen aan en konden eigenlijk al direct naar binnen. Lynn was ook mee want degene die zou oppassen had afgezegd op het laatste moment. Ik ging weer liggen en kreeg de gel weer op mijn buik. Tadaaaa daar was ons spruitje weer. Flink gehroeid uiteraard en flink actief. En zo eigenwijs als Lynn was , zo eigenwijs is dit tweede kindje ook. Prinsheerlijk ging het met de rug naar het scherm liggen. Even geschud, maar dat wilde niet werken. Het bleef eigenwijs met de rug naar het scherm draaien. In ieder geval heeft het twee armen en twee benen. Uiteindelijk wel ietsie gedraaid maar nog niet goed. Ze kon wel zodanig opmeten om te zien wat mijn datum zou zijn. En omdat ik blijkbaar verder was dan we dachten was ik op die dag precies 13 weken. Yay! Best al ver! En mijn uitgerekende datum was dus 14 augustus in plaats van 19 augustus.
Ook moesten we nog bekijken hoe we onze families het zouden vertellen. Ik had op internt flink gezocht en zag echt hele leuke dingen. Maar helaas niet echt realistisch. Mijn vriend was 10 februari jarig en op die dag was ik ook 14weken zwanger. Hadden al wel een tijd geleden besloten om het op de verjaardag van mijn vriend bekend te maken.
Dé dag!
De dag was aangebroken dat we het onze families zouden gaan vertellen. Helaas was niet iedereen erbij, maarja konden we niks aan doen. Dat waren we inmiddels gewend. Ik had bij de alberheijn chocolade soesjes gehaald met hartjes erop. Het was bijna valentijnsdag dus dat hielp me wel mee zoeken. Toch maar besloten om het iest simpeler te doen dan ik in gedachten had. Maar hey, dat maakt niet uit want bij Lynn kregen wij niet de kans het zelf te vertellen tegen de families. De middag was aangebroken en zo goed als iedereen was er. Eerst kregen ze taart, gewoon voor mijn vriend zijn verjaardag en toen heb ik in de keuken alle soesjes op een bord gelegd. We hadden een leuke fotohouder in de vorm van een hartje en daar hadden we de echofoto op gedaan. Die in het midden van het bordje gezet en het bordje aan Lynn gegeven. Het moest eigenlijk op tafel gezet worden maar daar was madame iets te verlegen voor. We hebben samen dat bordje op tafel gezet en de reacties (vooral de gezichten!) afgewacht. Mijn hart bonste echt in mijn keel, haha. Natuurlijk was iedereen superblij voor me en niemand had het verwacht. Het grootste woord was er eruit en dat was een grote opluchting. Toen ook maar op Facebook en Instagram bekend gemaakt.
Aankomende woensdag hebben we weer een afspraak bij de verloskundige en ik moet zeggen, ik voel me nu echt goed. Ik ben zo veel minder misselijk en minder moe! Vandaag ben ik 18wk+2d. Een mini buikje is te zien maar je kunt het ook gewoon als “dik” zien hahahah!
Voor de fotos kun je het beste even in mijn Instagramfeed kijken! Zo. Dat was even een update van een paar weken bij elkaar, haha.
Liefs, Soraya.
Mama met twee dochters 